Από την εφημερίδα "Ναυτεμπορική", αναδημοσιεύουμε το παρακάτω ενδιαφέρον κείμενο:
ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ εκδικούνται, όχι μόνο όσους τις υπερεκμεταλλεύονται αδιαφορώντας για τους μελλοντικούς κινδύνους, όπως συνέβη με τα δάνεια περιορισμένης εξασφάλισης στις ΗΠΑ, αλλά και όσους παρεμβαίνουν άγαρμπα για να τις «διορθώσουν», όπως συμβαίνει τώρα στα αγροτικά προϊόντα, κυρίως στα δημητριακά και το ρύζι, τη βάση της ανθρώπινης διατροφής σε όλο τον πλανήτη.
Η βασική ιδέα ήταν ότι αφού το πετρέλαιο ακριβαίνει συνεχώς, αξίζει τον κόπο να αναπτυχθούν τεχνολογίες και να υλοποιηθούν επενδύσεις, ώστε ορισμένες εκτάσεις που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή προϊόντων για ανθρώπινη διατροφή ή για κτηνοτροφές να οδηγηθούν στην παραγωγή βιοκαυσίμων.
Η υπόθεση ξεκίνησε στις ΗΠΑ, όπου χρησιμοποιήθηκαν μάλιστα και μεταλλαγμένοι σπόροι για παραγωγή κυρίως καλαμποκιού και ελαιοκράμβης ως πρώτης ύλης βιοκαυσίμων. Η εκτατικότητα των Αμερικανικών καλλιεργειών ήταν και εγγύηση για την οικονομική απόδοση της στροφής αυτής, που γρήγορε πήρε διαστάσεις και σε άλλες μεγάλες παραγωγούς χώρες δημητριακών, όπως η Αυστραλία και η Βραζιλία.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι εξελίξεις ήταν πιο ελεγχόμενες και δεν χρησιμοποιήθηκαν μεταλλαγμένοι σπόροι, χορηγήθηκαν όμως ενισχύσεις στην παραγωγή καυσίμων.
Η επιτυχία ήταν πολύ περιορισμένη σε χώρες όπως η Ελλάδα, που δεν διαθέτουν μεγάλες εκτάσεις για καλλιέργεια, αναπτύχθηκε όμως σημαντικά στη Γερμανία και σε μικρότερο βαθμό στην Γαλλία και άλλες χώρες της Ε.Ε.
Σε παγκόσμιο επίπεδο τώρα η μείωση της παραγωγής δημητριακών για ανθρώπινη κατανάλωση ή για ζωοτροφές, καθώς και η αύξηση της ζήτησης τροφίμων από τις ταχύτατα αναπτυσσόμενες χώρες (Κινά, Ρωσία, Βραζιλία, Ινδία) οδήγησε τις τιμές του σιταριού και του ρυζιού στα ύψη.
Τους τελευταίους δεκαπέντε μήνες οι τιμές του σιταριού και του ρυζιού έχουν σχεδόν τριπλασιασθεί. Και βέβαια στο ανεπτυγμένο κόσμο τα νοικοκυριά ξοδεύουν μικρό ποσοστό του εισοδήματος τους για διατροφή και η επίπτωση δεν είναι τόσο μεγάλη. Τα δύο τρίτα όμως του πληθυσμού του πλανήτη δαπανούν τουλάχιστον το μισό τους εισόδημα για διατροφή και εκεί τα πράγματα έχουν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Σε πολυάνθρωπες χώρες όπως η Αίγυπτος, οι Φιλιππίνες και η Ινδονησία απειλείται ήδη και η πολιτική ισορροπία. Αν λοιπόν δεν αλλάξει κάτι, η κρίση των τροφίμων θα αγγίξει και τις πολιτικές ισορροπίες στον αναπτυγμένο κόσμο και τότε μάλλον θα είναι αργά.
ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ εκδικούνται, όχι μόνο όσους τις υπερεκμεταλλεύονται αδιαφορώντας για τους μελλοντικούς κινδύνους, όπως συνέβη με τα δάνεια περιορισμένης εξασφάλισης στις ΗΠΑ, αλλά και όσους παρεμβαίνουν άγαρμπα για να τις «διορθώσουν», όπως συμβαίνει τώρα στα αγροτικά προϊόντα, κυρίως στα δημητριακά και το ρύζι, τη βάση της ανθρώπινης διατροφής σε όλο τον πλανήτη.
Η βασική ιδέα ήταν ότι αφού το πετρέλαιο ακριβαίνει συνεχώς, αξίζει τον κόπο να αναπτυχθούν τεχνολογίες και να υλοποιηθούν επενδύσεις, ώστε ορισμένες εκτάσεις που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή προϊόντων για ανθρώπινη διατροφή ή για κτηνοτροφές να οδηγηθούν στην παραγωγή βιοκαυσίμων.
Η υπόθεση ξεκίνησε στις ΗΠΑ, όπου χρησιμοποιήθηκαν μάλιστα και μεταλλαγμένοι σπόροι για παραγωγή κυρίως καλαμποκιού και ελαιοκράμβης ως πρώτης ύλης βιοκαυσίμων. Η εκτατικότητα των Αμερικανικών καλλιεργειών ήταν και εγγύηση για την οικονομική απόδοση της στροφής αυτής, που γρήγορε πήρε διαστάσεις και σε άλλες μεγάλες παραγωγούς χώρες δημητριακών, όπως η Αυστραλία και η Βραζιλία.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι εξελίξεις ήταν πιο ελεγχόμενες και δεν χρησιμοποιήθηκαν μεταλλαγμένοι σπόροι, χορηγήθηκαν όμως ενισχύσεις στην παραγωγή καυσίμων.
Η επιτυχία ήταν πολύ περιορισμένη σε χώρες όπως η Ελλάδα, που δεν διαθέτουν μεγάλες εκτάσεις για καλλιέργεια, αναπτύχθηκε όμως σημαντικά στη Γερμανία και σε μικρότερο βαθμό στην Γαλλία και άλλες χώρες της Ε.Ε.
Σε παγκόσμιο επίπεδο τώρα η μείωση της παραγωγής δημητριακών για ανθρώπινη κατανάλωση ή για ζωοτροφές, καθώς και η αύξηση της ζήτησης τροφίμων από τις ταχύτατα αναπτυσσόμενες χώρες (Κινά, Ρωσία, Βραζιλία, Ινδία) οδήγησε τις τιμές του σιταριού και του ρυζιού στα ύψη.
Τους τελευταίους δεκαπέντε μήνες οι τιμές του σιταριού και του ρυζιού έχουν σχεδόν τριπλασιασθεί. Και βέβαια στο ανεπτυγμένο κόσμο τα νοικοκυριά ξοδεύουν μικρό ποσοστό του εισοδήματος τους για διατροφή και η επίπτωση δεν είναι τόσο μεγάλη. Τα δύο τρίτα όμως του πληθυσμού του πλανήτη δαπανούν τουλάχιστον το μισό τους εισόδημα για διατροφή και εκεί τα πράγματα έχουν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Σε πολυάνθρωπες χώρες όπως η Αίγυπτος, οι Φιλιππίνες και η Ινδονησία απειλείται ήδη και η πολιτική ισορροπία. Αν λοιπόν δεν αλλάξει κάτι, η κρίση των τροφίμων θα αγγίξει και τις πολιτικές ισορροπίες στον αναπτυγμένο κόσμο και τότε μάλλον θα είναι αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου