Αντισημίτης ο Πρόεδρος;

Μιά άγνωστη, στους πολλούς, πτυχή της προσωπικότητας του Προέδρου βρήκαμε στον "Ιο" και την παρουσιάζουμε. Το δημοσίευμα που μεταφέρουμε έχει γραφτεί τον Οκτώβριο του 2005 παραμονές της δεύτερης επίσκεψης του Ντέιβιντ Ιρβινγκ στην Ελλάδα για δεύτερη φορά. Για το ποιός είναι ο Ντέιβιντ Ιρβινγκ και πως σχετίζεται ο Πρόεδρος με αυτή την, αν μη τι άλλο, αμφιλεγόμενη προσωπικότητα διαβάστε:
Μετά την πρώτη διαμαρτυρία του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου και της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας διατυπώθηκαν και ορισμένες αντίθετες φωνές που υποστήριξαν πως, ό,τι κι αν λέει, δεν πρέπει να απαγορευτεί η ομιλία του. Στη σχετική συζήτηση τα πράγματα έμπλεξαν περισσότερο, γιατί ανέλαβαν την υπεράσπιση του Ιρβινγκ κάποιοι αρθρογράφοι που δεν γνωρίζουν ούτε καν ότι δεν είναι Γερμανός και που ερμηνεύουν τη στάση του με βάση αυτή την (υποτιθέμενη) γερμανική του καταγωγή! Πραγματικός μύλος.

Ο Ντέιβιντ Ιρβινγκ (δεξιά) χαριεντίζεται με τον στενότερο συνεργάτη του Αδόλφου Χίτλερ και εγκληματία πολέμου Αλμπερτ Σπέερ στη Φραγκφούρτη το 1979.
Ας προσπαθήσουμε να ξεκαθαρίσουμε κάπως την υπόθεση. Κατ' αρχάς πολύ ορθά η ΕΣΗΕΑ πέρριψε το αίτημα του έλληνα εκδότη του κ. Ιρβινγκ να παρουσιάσει στο χώρο της το βιβλίο «Ο πόλεμος των στρατηγών». Είναι δικαίωμα της ένωσης των δημοσιογράφων να θεωρεί ανεπιθύμητο στο σπίτι της έναν συγγραφέα που έχει ως αποκλειστική ενασχόληση να αποδείξει ότι δεν υπήρξε ποτέ Ολοκαύτωμα και ότι ο Χίτλερ δεν ήταν αντισημίτης και δεν έδωσε ποτέ τη διαταγή για την «τελική λύση του εβραϊκού ζητήματος».
Από κει και πέρα, το αίτημα της απαγόρευσης εισόδου του κ. Ιρβινγκ στην Ελλάδα (κάτι που συμβαίνει βέβαια σε αρκετές χώρες: Αυστρία, Γερμανία, Νότια Αφρική, Καναδά, Νέα Ζηλανδία, Ιταλία, ΗΠΑ) και η ποινικοποίηση οποιασδήποτε άποψης δεν συμβαδίζουν με την αρχή της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Καμιά αστυνομία, κανένα τελωνείο και κανένα δικαστήριο δεν είναι δυνατόν να ορίσει την ιστορική αλήθεια. Μόνο ανελεύθερα καθεστώτα το έχουν επιχειρήσει, με τα γνωστά αποτελέσματα. Οσο επικίνδυνες κι αν είναι κάποιες ιδέες, όσο κι αν προκαλούν το μίσος και τη βία, δεν μπορούν να πολεμηθούν παρά με ιδέες. Κάθε άλλη σκέψη οδηγεί στη δικαίωση των ίδιων των κηρύκων του μίσους και του ιστορικού ψεύδους, γιατί εξισώνουν την αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας με τη μονόπλευρη άποψη, την προπαγάνδα.Βέβαια, οι τελευταίοι που θα είχαν δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν και να επικαλεστούν το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης είναι οι υποστηρικτές του Ιρβινγκ. Προσπαθούν τώρα να τον εμφανίσουν ως θύμα διώξεων, αλλά στην πραγματικότητα είναι αυτός ο θύτης. Για τον απλό λόγο ότι ο ίδιος ήταν εκείνος που επιδίωξε να φιμώσει τους επικριτές του, υποβάλλοντας εξοντωτικές αγωγές σε όσους τολμούν να αμφισβητήσουν τα πονήματά του. Πρόκειται για μια τακτική που απαντάται σε όλη την Ευρώπη και την έχουμε συναντήσει και στη χώρα μας. Ακροδεξιοί πολιτικοί, θεωρητικοί της ιστορικής αναθεώρησης και αρνητές του Ολοκαυτώματος έως και στρατευμένοι φιλοναζιστές ή πατενταρισμένοι ρατσιστές και αντισημίτες σέρνουν στα δικαστήρια όσους τους αποδίδουν κάποιο σχετικό πολιτικό χαρακτηρισμό.

Μέθοδος εξόντωσης

Εχουμε αναφερθεί σ' αυτή την πολιτική μέθοδο που αποδίδει, διότι ο φόβος μιας εξοντωτικής χρηματικής ποινής τρομοκρατεί τους δημοσιογράφους, τους συγγραφείς και τους εκδότες, με αποτέλεσμα να αποφεύγουν την ανοιχτή έκφραση των δικών τους απόψεων (βλ. «Ιός», 9/1/00). Το εφάρμοσε με επιτυχία στη Γαλλία ο Λεπέν, ο οποίος κατόρθωσε να εμποδίσει τους αντιπάλους του να χρησιμοποιούν τον όρο ακροδεξιός ή ρατσιστής εις βάρος του. Ανάλογη προσπάθεια έκαναν στην Ελλάδα στελέχη ακροδεξιών κομμάτων. Ο φίρερ της 4ης Αυγούστου Κωνσταντίνος Πλεύρης υπέβαλε αγωγή στο συγγραφέα Νίκο Κλειτσίκα και τον εκδότη του βιβλίου «Το ελληνικό φοιτητικό κίνημα και ο αντιδικτατορικός αγώνας στην Ιταλία», ενώ και ο Γιώργος Καρατζαφέρης υπέβαλε αγωγή στο «Βήμα», μετά την επιτυχία του στις ευρωεκλογές του 2004 (βλ. «Ιός» 16/1/05).

Η ιστορικός Ντέμπορα Λίπσταντ με τον Μάρτιν Χεχτ, επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος (φωτ.), μετά την απόρριψη της αγωγής του Ντέιβιντ Ιρβινγκ (κάτω) εναντίον της.
Ειδικά στην Ελλάδα, όπως απέδειξε και η υποδοχή του Ιρβινγκ κατά την πρώτη του επίσκεψη στην Αθήνα πριν από δύο χρόνια, υπάρχει ένα κλίμα ιδιαίτερα «ανεκτικό» για κάθε νέα αντισημιτική πρωτοβουλία, για κάθε αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος. Θα περίμενε κανείς ότι το αναμφισβήτητο γεγονός της μαζικής εξόντωσης των εβραίων συμπολιτών μας θα δυσκόλευε την αναπαραγωγή του ψεύδους. Συμβαίνει το αντίθετο: Ενθαρρημένοι από την ισχνή παρουσία της εναπομείνασας εβραϊκής κοινότητας, οι προπαγανδιστές του μίσους εξακολουθούν να εμπορεύονται κάθε είδους θεωρία συνωμοσίας που έχει στο βάθρο της την «παγκόσμια εβραϊκή κυριαρχία». Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Δύσης όπου εξακολουθούν να εκδίδονται από ποικίλους (και όχι μόνο περιθωριακούς) εκδοτικούς οίκους τα κατασκευασμένα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» (βλ. «Ιός» 17/9/95). Κυκλοφορούν εκατοντάδες βιβλία και ολόκληρα κανάλια εναλλάσσουν την προβολή τσόντας με ακροδεξιά κηρύγματα και τηλε-προώθηση αντισημιτικών βιβλίων. Σε σχέση με όλα αυτά ο Ιρβινγκ είναι πολύ πιο προσεκτικός. Αλλά γι' αυτό το λόγο αξίζει κανείς ν' ασχοληθεί μαζί του. Γιατί εξακολουθεί να θεωρείται διακεκριμένο μέλος της κοινότητας των ιστορικών ακόμα κι από εκείνους που διαφωνούν με την επιμονή του να αθωώνει τον Χίτλερ από το μεγάλο έγκλημα του ναζισμού. Είναι χαρακτηριστική η έκπληξη που εξέφρασε ο νέος έλληνας εκδότης του, όταν πληροφορήθηκε την αντίδραση της ΕΣΗΕΑ: «Τι σχέση μπορεί να έχει ένας εκδοτικός οίκος όπως η "Ιωλκός" με ναζί, νεοναζί, κ.λπ.; Το βιβλίο του κ. Ιρβινγκ, όπως μαρτυρεί και ο τίτλος του, αναφέρεται στους σχεδιασμούς και στις αποφάσεις των στρατηγών των Συμμαχικών Δυνάμεων κατά του Αξονα»...

«Εγώ αρνητής;»
Αναφερθήκαμε στη δίωξη που προκάλεσε ο Ιρβινγκ εις βάρος μιας αμερικανίδας ιστορικού που «τόλμησε» να αμφισβητήσει τα πορίσματά του.

**Πρόκειται για την Ντέμπορα Λίπσταντ, συγγραφέα του βιβλίου «Αρνούμενοι το Ολοκαύτωμα», που κυκλοφόρησε το 1993 και αφιερώνει καμιά διακοσαριά λέξεις στον Ιρβινγκ, αποκαλώντας τον «οπαδό του Χίτλερ» και κατηγορώντας τον για «παραποίηση στοιχείων με στόχο να καταλήξει σε αστήρικτα συμπεράσματα». Οπως γράφει σήμερα η ίδια, «τον θεωρούσα τον πιο επικίνδυνο από τους αρνητές του Ολοκαυτώματος, διότι αντίθετα από άλλους αρνητιστές που είναι γνωστοί μόνο για την άρνηση του Ολοκαυτώματος, αυτός υπήρξε συγγραφέας πολλών βιβλίων για τον Πόλεμο και το Γ' Ράιχ, τα οποία θεωρούνταν αξιοπρόσεκτα».

**Ο Ιρβινγκ επέλεξε να καταθέσει αγωγή εναντίον της Λίπσταντ και των εκδοτών της (Penguin) στη Βρετανία. Εχουμε αναφερθεί κι αλλού στην ιδιαιτερότητα της αγγλικής νομοθεσίας «περί λιβέλου», δηλαδή συκοφαντικής δυσφήμησης διά του τύπου (σε εφημερίδες, βιβλία ή άλλα μέσα), με αφορμή την αγωγή της πολυεθνικής Μακντόναλντ εναντίον μιας μικρής οικολογικής ομάδας που τόλμησε να αμφισβητήσει την παντοκρατορία του φαστ φουντ (βλ. «Ιός», 10/12/2000). Αντίθετα από τις ΗΠΑ, όπου σε ανάλογες περιπτώσεις οφείλει ο ενάγων να αποδείξει το συκοφαντικό χαρακτήρα των γραφομένων, στη Βρετανία είναι ο εναγόμενος εκείνος που πρέπει να πείσει το δικαστήριο ότι είναι τεκμηριωμένοι και αληθείς οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιεί.

**Η δυσκολία να αντιμετωπίσει κανείς τους αρνητές του Ολοκαυτώματος έγκειται στο γεγονός ότι δεν παραδέχονται ευθέως αυτό που πραγματικά υποστηρίζουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι σ' αυτή την αγωγή που υπέβαλε εναντίον Λίπσταντ ο Ιρβινγκ την κατηγορούσε ότι τον αποκάλεσε «αρνητιστή»! Και όμως είναι ο ίδιος που το διακηρύσσει ανοιχτά: «Μέχρι το 1988 πίστευα ότι υπήρξε κάτι σαν Ολοκαύτωμα. Πίστευα ότι εκατομμύρια άνθρωποι δολοφονήθηκαν σε στρατόπεδα θανάτου. Πίστευα στους θαλάμους αερίων. Πίστευα όλα τα σχετικά με το σύγχρονο Ολοκαύτωμα, αλλά το 1988, όταν κατέθεσα ως μάρτυρας στη δίκη του Ερνστ Τσίντελ, συνάντησα ανθρώπους που γνώριζαν άλλα πράγματα και μπόρεσαν να μου αποδείξουν ότι η ιστορία αυτή ήταν απλώς ένας μύθος». (Ομιλία στον Καναδά, 1991, αναφέρεται στη 2η μέρα της δίκης, 12/1/00). «Το Ολοκαύτωμα εναντίον των Γερμανών στη Δρέσδη συνέβη πράγματι. Εκείνο των εβραίων στους θαλάμους αερίων του Αουσβιτς είναι μια επινόηση. Ντρέπομαι που είμαι Αγγλος» (Ομιλία στη Δρέσδη, 1990).

**Πεισμένος για την ανωτερότητα των απόψεών του ο Ιρβινγκ δεν όρισε δικηγόρο. Ανέλαβε μόνος του το έργο του κατηγόρου, αλλά μ' αυτό τον τρόπο βρέθηκε εκτεθειμένος από τη δική του υπερβολική σιγουριά. Αν προστεθούν και ορισμένες γλωσσικές παραδρομές (όπως το ότι αποκάλεσε «μάιν φίρερ» τον πρόεδρο την τελευταία μέρα της δίκης), δεν του βγήκε σε καλό αυτή η αυτοπεποίθηση.

Η δίκη της Αγγλίας

Ο Ντέιβιντ Ιρβινγκ υπογράφει βιβλίο του στον Δημήτρη Ζαφειρόπουλο, υπαρχηγό της «Χρυσής Αυγής» (Πολεμικό Μουσείο, 10/4/03).
Απέναντί του βρέθηκαν σημαντικοί ιστορικοί (Χάγιο Φούνκε, Ρίτσαρντ Εβανς κ.ά.) που κατέθεσαν ολοκληρωμένες εκθέσεις για τις παραποιήσεις των ντοκουμέντων και την παραποίηση της ιστορίας στα βιβλία του. Και αποκαλύφτηκαν οι απόψεις του ακόμα και για τα σύγχρονα πολιτικά πρόσωπα. Ενα μικρό παράδειγμα: Σε ομιλία του στη Βικτόρια της Βρετανικής Κολομβίας θα μιλήσει για «τα εγκλήματα του Νέλσον Μαντέλα, ενός καταδικασμένου τρομοκράτη που έμεινε είκοσι χρόνια φυλακή από μια ποινή ισοβίου κάθειρξης για το σχεδιασμό μιας αιματηρής εξέγερσης» (28/10/92, σ.σ.: ο Μαντέλα έμεινε 26 χρόνια στη φυλακή, αλλά η ακριβολογία δεν συγκαταλέγεται στις αρετές του κ. Ιρβινγκ).

**Σύμφωνα με το βρετανικό νόμο, η υπεράσπιση της Λίπσταντ απέκτησε πρόσβαση και στα προσωπικά γραπτά του Ιρβινγκ. Εκεί διαγράφεται όλη η προσωπικότητα του ανδρός. Για να πάρετε μια ιδέα, περιοριζόμαστε να μεταφέρουμε αμετάφραστο (για να μη χαλάσουμε την καλλιτεχνική έμπνευση) το τραγουδάκι που είχε συνθέσει για να νανουρίζει την κόρη του Τζέσικα:

I am a Baby Aryan
Not Jewish or Sectarian
Ι have no plans to marry
An Ape or Rastafarian
Στα ημερολόγιά του αποκαλύφτηκε και η διαπλοκή του με τη διεθνή ακροδεξιά και νεοναζιστική πολιτική σκηνή. Διαπιστώθηκε η άμεση σχέση του με ομάδες όπως η γερμανική ακροδεξιά εξτρεμιστική ομάδα Deutsche Volksunion (DVU) από το 1982, αργότερα με το NPD και στις ΗΠΑ με την National Alliance και τον David Duke.

**Οσο για τη φήμη που απέκτησε ως «σοβαρός -έστω και αμφιλεγόμενος- ιστορικός», αυτή πρέπει μάλλον να αποδοθεί ακριβώς σ' αυτή την εκλεκτική του συγγένεια με τους συνεργάτες και οπαδούς του Χίτλερ. Ηδη με το πρώτο του βιβλίο για τη Δρέσδη (1963), όπου εμφάνιζε την επιδρομή των Συμμάχων ως πολύ σοβαρότερη από το Ολοκαύτωμα, κέρδισε την εμπιστοσύνη παλιών στελεχών του ναζιστικού καθεστώτος που του παρέδωσαν τα αρχεία τους για δημοσίευση. Με όπλο του αυτό το πολύτιμο υλικό έγινε γνωστός ο Ιρβινγκ. Και από τότε δεν πρόδωσε τις πηγές του. Αντίθετα, έκανε σκοπό της ιστορικής του έρευνας την αποκατάσταση του «φίρερ». Για να υπερασπίσει τον εαυτό του απέναντι στην κατηγορία ότι είναι «ρατσιστής», ο Ιρβινγκ χρησιμοποιεί ένα ατράνταχτο επιχείρημα: το γεγονός ότι έχει στη δούλεψή του «μελαψές» υπηρέτριες! Κατά σύμπτωση το ίδιο επιχείρημα βρίσκει για να υποστηρίξει ότι και ο Χίτλερ δεν υπήρξε αντισημίτης: «Πώς είναι δυνατόν να είναι αντισημίτης ο Χίτλερ που είχε εβραίο σοφέρ, τον Εμίλ Μόρις;», θα ρωτήσει τον μάρτυρα Πίτερ Λόνγκεριτς. Και θα επιμείνει: «και ο μάγειρας του Χίτλερ ήταν εβραίος!»

**Αυτή η ταύτισή του με τον Χίτλερ είναι παρούσα σε όλα τα γραπτά του, αλλά κυριάρχησε και στη δίκη. Οταν την τρίτη μέρα της δίκης (13/1/00) ο συνήγορος της Λίπσταντ αναφέρθηκε σε στοιχεία για το ρόλο του Χίτλερ στην εξόντωση των εβραίων, πετάχτηκε ο Ιρβινγκ: «Πρέπει να σας θυμίσω τη θεμελιώδη αρχή του αγγλικού νόμου ότι ο άνθρωπος είναι αθώος μέχρι να αποδειχτεί ένοχος». Εκπληκτος ο δικηγόρος παρατήρησε ότι δεν δικάζουν τον Χίτλερ, αλλά ο Ιρβινγκ δεν άκουγε κουβέντα: «δηλαδή εξαιρείται από τους κανόνες της δίκαιης δίκης ο Χίτλερ;».

Βύρων Πολύδωρας (φωτ.) και Τίμος Χριστοδούλου: τα δυο στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που έσπευσαν και υποδέχθηκαν τον Ντέιβιντ Ιρβινγκ το 2003.

**Επειτα από δίκη τριών μηνών (11/1-11/4/2000), ο δικαστής Γκρέι εξέδωσε την απόφασή του, με την οποία απέρριπτε όλες τις αιτιάσεις του Ιρβινγκ.

Η απόφαση

Στο κείμενο που εκτείνεται σε 334 σελίδες, αναφέρεται ότι ο Ιρβινγκ «χειρίζεται τόσο διαστρεβλωτικά τα στοιχεία ώστε είναι δύσκολο να δεχτεί κανείς ότι το κάνει χωρίς να το θέλει. (...) Παρόμοια σφάλματα και παρανοήσεις συνάδουν μάλλον με την επιθυμία του Ιρβινγκ να παραποιήσει και να χειραγωγήσει τα στοιχεία έτσι ώστε να τα παρουσιάσει συμβατά με τις δικές του αντιλήψεις. (...) Διέστρεψε σκόπιμα τα στοιχεία για να τα ευθυγραμμίσει με τις πολιτικές του πεποιθήσεις». Οι θέσεις της υπεράσπισης ότι ο Ιρβινγκ είπε ψέματα για το Ολοκαύτωμα έγιναν δεκτές από το δικαστή. Στην απόφαση αναφέρεται επίσης ότι ο Ιρβινγκ είναι «αρνητής του Ολοκαυτώματος», «αντισημίτης», «ρατσιστής» και «ακροδεξιός φιλοναζιστής». Μια ολοκληρωτική καταδίκη του μηνυτή και πλήρης δικαίωση της κριτικής του.

**Ο τύπος ανέδειξε τη σημασία της απόφασης: «Ο Ιρβινγκ θα μείνει στην ιστορία ως ρατσιστής και ψεύτης» («The Guardian»), «Ρατσιστής, αντισημίτης, αρνητής του Ολοκαυτώματος. Ο Ντέιβιντ Ιρβινγκ έχασε τη δίκη και εμείς γιορτάζουμε τη νίκη της ελευθερίας του λόγου» («The Independent»), «Ενας ρατσιστής που διαστρέφει την αλήθεια. Γκρεμίστηκε η φήμη του Ιρβινγκ ως ιστορικού» («The Times»).

**Αλλά και η έφεση που κατέθεσε ο Ιρβινγκ δεν είχε καλύτερη τύχη. Αυτή τη φορά ο Ιρβινγκ είδε τα σκούρα και κατέφυγε σε επαγγελματίες δικηγόρους, αλλά και πάλι απέτυχε οικτρά. Το εφετείο επιβεβαίωσε την αρχική απόφαση. Το μόνο που βρήκε να πει ο Ιρβινγκ ήταν ότι ο δικαστής Σέντλεϊ του εφετείου ξεκίνησε την καριέρα του από μια εταιρεία νομικών την οποία υποστήριζε «κάποιος παράνομος ηγέτης του κομμουνιστικού κόμματος», ενώ μεταξύ των μελών της υπήρχαν «πολλοί εβραίοι»!

Το αποτέλεσμα της δίκης ήταν λοιπόν συντριπτική ήττα του Ντέιβιντ Ιρβινγκ. Ομως ο ίδιος δεν το βλέπει ακριβώς έτσι: «Θεωρώ ότι αυτή η δίκη ήταν μια νίκη» λέει στον Γιάννη Πρετεντέρη («Βήμα», 13/4/03). «Η Λίπσταντ ξόδεψε 3,8 εκατομμύρια στερλίνες και οι εκδόσεις "Πένγκουιν" άλλα 2,6 εκατομμύρια στερλίνες για να με αντιμετωπίσουν. Σαράντα δικηγόροι, ερευνητές, ιστορικοί, όλοι εναντίον και εγώ μόνος μου. Αυτό είναι νίκη». Στο ημερολόγιό του επαναλαμβάνει ότι στη δίκη «έχασε ο εχθρός, αφού στο τέλος πλήρωσαν έξι εκατομμύρια στερλίνες, κάτι πολύ σκληρό γι' αυτούς, για τους οποίους το χρυσάφι σημαίνει τόσα πολλά»! Ο κ. Ιρβινγκ έχει κάποιο δίκιο να επιχαίρει. Αυτό που ήθελε το πέτυχε. Στόχος του δεν ήταν να αποδειχτεί η αλήθεια των ισχυρισμών του, αλλά να αποτρέψει άλλους ιστορικούς από το να ασχοληθούν μαζί του. Βλέποντας τι τράβηξε για να υπερασπιστεί το δικαίωμά της να του κάνει κριτική η αμερικανίδα ιστορικός, άλλοι συνάδελφοί της και κυρίως οι εκδοτικοί τους οίκοι άρχισαν να διστάζουν. Πριν ακόμα αρχίσει η δίκη, ο Ιρβινγκ προειδοποίησε τους βρετανούς εκδότες Weidenfeld και Nicolson να μην προχωρήσουν στην έκδοση του βιβλίου «Ο Χίτλερ της Ιστορίας» του Τζον Λούκατς, γιατί θα τους υποβάλει αγωγή. Επί τρία χρόνια, καθυστερούσε η βρετανική έκδοση του βιβλίου αυτού που περιείχε κριτικές παρατηρήσεις για τη δουλειά του Ιρβινγκ. Τελικά εκδόθηκε εννιά μήνες μετά την απόφαση που δικαίωνε τη Λίπσταντ. Ομως στην έκδοση αυτή είχε «απαλυνθεί» η κριτική για τον Ιρβινγκ σε σχέση με την αμερικανική πρωτότυπη έκδοση. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τις εκδόσεις «Heinemann», θυγατρικής του εκδοτικού γίγαντα «Bertelsmann» που έκαναν πίσω και αθέτησαν το συμβόλαιο που είχαν συνάψει με τον Εβανς για τη δημοσίευση της έκθεσής του εναντίον του Ιρβινγκ που κατατέθηκε στη δίκη. Τελικά η έκθεση Εβανς δημοσιεύτηκε από κάποιον άλλο, αλλά η απειλή της αγωγής είχε λειτουργήσει. Αν λοιπόν η υπόθεση Ιρβινγκ έχει κάποια σχέση με τη ελευθερία των ιδεών, ας θυμηθούμε ότι δεν είναι εκείνος ο διωκόμενος. Κατά τα άλλα, συμφωνούμε με την άποψη που εκφράζει σ' αυτό το ζήτημα η ίδια η Ντέμπορα Λίπσταντ: «Αρκετά συχνά με πλησιάζουν άνθρωποι που θέλουν να οδηγήσουν ενώπιον της δικαιοσύνης τους αρνητιστές. Πάντοτε τους αποτρέπω, διότι στις ΗΠΑ η Πρώτη Τροπολογία εγγυάται την αποτυχία μιας τέτοιας προσπάθειας. Αλλά και σε χώρες όπου είναι δυνατόν να θεσπιστούν νόμοι που θα απαγορεύουν την άρνηση του Ολοκαυτώματος είμαι αντίθετη σε κάτι τέτοιο. Αυτοί οι νόμοι απλώς μετατρέπουν τον αρνητισμό σε "απαγορευμένο καρπό" και έτσι τον κάνουν περισσότερο -και όχι λιγότερο- ελκυστικό. Επιπλέον δεν πιστεύω ότι οι αίθουσες των δικαστηρίων είναι οι κατάλληλοι χώροι για να αναπτυχθεί η ιστορική έρευνα».
Η πρώτη επίσκεψη

Τίμος Χριστοδούλου

Τον Απρίλιο του 2003 ο Ντέιβιντ Ιρβινγκ πραγματοποίησε την πρώτη του επίσκεψη στην Αθήνα χωρίς να προκαλέσει ανάλογο σάλο, παρά το γεγονός ότι το βιβλίο που είχε έρθει τότε να παρουσιάσει ήταν «Ο πόλεμος του Χίτλερ», ένα μεγάλο έργο, στο οποίο ο συγγραφέας κοιτάει και ερμηνεύει τον πόλεμο από τη σκοπιά του Χίτλερ και περιλαμβάνει όλες τις ακραίες αναθεωρητικές του θέσεις για το Ολοκαύτωμα.

Στην υποδοχή, μάλιστα, του Ιρβινγκ στην Ελλάδα μετείχαν δύο επιφανείς πολιτικοί άνδρες, στελέχη του σημερινού κυβερνητικού κόμματος, ο Βύρων Πολύδωρας και ο Τίμος Χριστοδούλου. Ο πρώτος πολιτικός ήταν εκείνος που παρουσίασε τον Ιρβινγκ στο ελληνικό κοινό σε εκδήλωση που οργανώθηκε στο Πολεμικό Μουσείο, με τη συμμετοχή επίσης του επίτιμου γενικού επιθεωρητή στρατού Ν. Λαζαρίδη και του αντιστρατήγου ε.α. Ν. Α. Κολόμβα. Ο κ. Πολύδωρας είχε τότε αποκαλέσει τον Ιρβινγκ «μύστη της αλήθειας». Ο δεύτερος πολιτικός ήταν εκείνος που εκπροσώπησε τον πολιτικό κόσμο στο δείπνο που παρέθεσε στον Ιρβινγκ ο εκδότης του, ο Κώστας Γκοβόστης.

* Επικοινωνήσαμε με τους δύο πολιτικούς με αφορμή τη νέα επίσκεψη Ιρβινγκ. Εδειξαν κι οι δύο την έκπληξή τους. Πιο εκδηλωτικός και χειμαρρώδης ο κ. Πολύδωρας, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος σήμερα της Νέας Δημοκρατίας, δεν δίστασε να κρατήσει αποστάσεις από την εκδήλωση εκείνη και να αναφερθεί με σκληρά λόγια στον άγγλο ιστορικό, κάνοντας ευθέως την αυτοκριτική του: «Τότε πήγα ως ιστοριοδίφης, αλλά τώρα που έμαθα ποιος είναι...». Δεν θυμάται πώς ακριβώς βρέθηκε τότε στο Πολεμικό Μουσείο για την παρουσίαση του Ιρβινγκ. «Κάποιος θα με παρέσυρε», συμπεραίνει. Οσο για την επικείμενη επίσκεψη, ζητάει από τους δημοσιογράφους να προειδοποιήσουν τους πολίτες για το ποιόν του Ιρβινγκ: «Βαράτε συναγερμό», μας λέει.

*Ο Τίμος Χριστοδούλου, πρόεδρος σήμερα στα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΛ.Ε. Α.Ε), τέως επικεφαλής των ευρωβουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, δεν συμμερίζεται τη μεταστροφή του συναδέλφου του. Εχει διαβάσει το βιβλίο για τον Χίτλερ και εκφράζει την έκπληξή του για τις διαμαρτυρίες εναντίον του Ιρβινγκ. Δεν θυμάται να υπάρχει νύξη για το Ολοκαύτωμα. Του επισημαίνουμε ότι ο ίδιος ο συγγραφέας έχει αφαιρέσει από τη νέα έκδοση του βιβλίου κάθε νύξη για το Ολοκαύτωμα, ακριβώς επειδή θεωρεί ότι πρόκειται για μύθο. «Εχει μια σχετική μονομέρεια», παραδέχεται ο κ. Χριστοδούλου, «αλλά είναι αντικειμενικότερο από πολλά άλλα». Αυτό που πιστώνει στον Ιρβινγκ είναι ότι «βασίζεται πολύ πάνω σε ντοκουμέντα» και «σε ορισμένα σημεία έχει προσφορά». Οσο για την προσωπική του εντύπωση από τη συνάντηση στο δείπνο, ο βρετανός ιστορικός «είναι πολιτισμένος άνθρωπος, δεν είναι αγριάνθρωπος. Εχει χιούμορ, αλλά και την τάση να αυτοπροβάλλεται».

*Ενδιαφέρον έχει και η ματιά του ίδιου του Ιρβινγκ για την επίσκεψή του εκείνη στην Αθήνα. Εχει καταγράψει στο ημερολόγιό του το δείπνο με τον κ. Χριστοδούλου, τον οποίο παρουσιάζει ως βετεράνο του Παγκόσμιου Πολέμου (άλλη μια ανακρίβεια). Η εκδήλωση, κατά τη γνώμη του, έγινε στο «Βασιλικό» Πολεμικό Μουσείο. Θυμάται τον κ. Πολύδωρα, ενώ εκφράζει τη δυσφορία του για τη μεγάλη έκταση της ομιλίας του στρατηγού Κολόμβα. Καλά λόγια έχει και για τον Γιάννη Πρετεντέρη, οποίος του πήρε συνέντευξη για το «Βήμα»: «είναι σκληρός, είναι ενημερωμένος και έχει διαβάσει το βιβλίο μου στο πρωτότυπο». Βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε, εκείνο που του έκανε την καλύτερη εντύπωση από την Αθήνα είναι ότι «ευτυχώς ελάχιστοι μαύροι κυκλοφορούν στους δρόμους, μόνο τρεις ή τέσσερις όλη μέρα. Το λίκνο του πολιτισμού μέχρι τώρα διατηρεί τις πολιτισμικές του παραδόσεις με περισσότερη προσοχή απ' ό,τι η χώρα μου»...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
David Irving«Ο πόλεμος του Χίτλερ» (μετ. Δ.Π. Κωστελένος, εκδ. «Γκοβόστης», Αθήνα 2003), David Irving «Η δίκη της Νυρεμβέργης» (μετ. Αλέξανδρος Ρήγας, εκδ. «Γκοβόστης», Αθήνα 2004).

Τα δύο έργα του διάσημου «αρνητιστή» που έχουν μεταφραστεί στην Ελλάδα.

Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί από την Ιωλκό «Ο πόλεμος των στρατηγών» και μέχρι τα Χριστούγεννα από τον Γκοβόστη «Το κυνήγι της αλεπούς».

Deborah Lipstadt«Denying the Holocaust» (Plume, Penguin Books, New York 1993) Μελέτη για το ρεύμα των αρνητών του Ολοκαυτώματος στη σύγχρονη προπαγανδιστική ιστοριογραφία. Η αναφορά στον Ιρβινγκ προκάλεσε την αγωγή για συκοφαντική δυσφήμηση, η οποία τελικά απορρίφθηκε από το βρετανικό δικαστήριο. Deborah Ε. Lipstadt«History on Trial» (Harper Collins, New York 2005) Η περιπέτεια της αμερικανίδας ιστορικού μετά την αγωγή που της υπέβαλε ο Ιρβινγκ και η πορεία της δίκης εναντίον του βιβλίου της που μετατράπηκε σε δίκη του (μηνυτή) Ιρβινγκ.

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ
http://www.fpp.co.uk/ Ο δικτυακός τόπος των εκδόσεων Focal Point Publications, μ' άλλα λόγια η επίσημη ιστοσελίδα του ίδιου του Ιρβινγκ με πλούσιο υλικό για τις απόψεις και τη δράση του. Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι ο Ιρβινγκ περιλαμβάνει αυτούσια όλα τα βιβλία του.
http://www.hdot.org/ Ο δικτυακός τόπος της δίκης Ιρβινγκ κατά Λίπσταντ, που κατέληξε σε απόλυτη αποτυχία του βρετανού αρνητιστή.
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΨΑΡΡΑ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ.