Εκτός από την ΕΝΙΑΙΑ, μια ακόμη συνδικαλιστική παράταξη, το Αγωνιστικό Μέτωπο, προβάλλει την αντιπροσωπευτικότητα ως προαπαιτούμενο για τον σχηματισμό προεδρείου.
Επειδή και εμείς είμαστε εργαζόμενοι και έχουμε την δική μας άποψη, για αυτό άλλωστε δημιουργήσαμε το blog (για να εκφράζουμε και εμείς, αλλά και όποιος άλλος θέλει τις απόψεις του), θα μας επιτρέψετε να σας τις αναφέρουμε.
Θεωρούμε ως εξωφρενική αλλοίωση της δημοκρατικής διαδικασίας των εκλογών, το ζητούμενο για αντιπροσωπευτικότητα. Είναι σαν να ζητούν, αυτοί που την ζητούν, από το κάθε κοινοβουλευτικό κόμμα που κερδίζει τις εκλογές, να σχηματίζει οικουμενική κυβέρνηση, είτε έχει την απόλυτη πλειοψηφία είτε όχι. Αυτό όμως, κατά την γνώμη μας, είναι κατάργηση της δημοκρατίας με την μορφή που την γνωρίζαμε ως σήμερα. Δεν θα χρειάζεται πλέον να επιλέγουμε κόμματα και τις όποιες ιδεολογίες αυτά εκφράζουν ή υποστηρίζουν ότι εκφράζουν, αφού έτσι κι αλλιώς θα είναι όλα μέσα είτε σε κυβέρνηση είτε σε σωματείο. Και θα είναι ένα αποτέλεσμα συμβιβασμών (είτε κυβέρνηση είτε σωματείο), όπως και η Οικουμενική κυβέρνηση του 1990, που ήταν περισσότερο “οικουμενικό πλιάτσικο”, καθώς είχαν μοιραστεί οι συμμετέχοντες τα πάντα, πλην όμως δημοκρατικά. Και δεν ήταν βεβαίως η “κορυφαία στιγμή της Δημοκρατίας” όπως έλεγαν κάποιοι, γιατί αν ήταν θα το είχαν ξανακάνει.
Είναι επίσης και φόβος για να αναλάβει κάποιος τις ευθύνες του, για να προσπαθήσει αν μη τι άλλο, να υλοποιήσει αυτό που πρεσβεύει, αυτό που εξαγγέλλει προεκλογικά, αυτό που δεσμεύεται, αυτό που υπόσχεται. Κρύβεται πίσω από τις ευθύνες της συλλογικότητας, κινούμενος σε ένα ισοπεδωτικό σύστημα, όπου μεγαλύτερο ρόλο δεν θα έχουν τα κόμματα και οι ιδεολογίες τους (όποιες και αν είναι αυτές) αλλά τα πρόσωπα. Όταν είναι απέξω κάνει ανέξοδη κριτική στην εξουσία, όταν συμμετέχει σ’ αυτήν θέλει να είναι όλοι μέσα και κανείς να μην κάνει κριτική.Η μόνη περίπτωση που δικαιολογεί αντιπροσωπευτικότητα είναι η συνένωση και η ομοθυμία μπροστά σε έναν κοινό κίνδυνο, όπως για παράδειγμα ενδεχόμενες επίβουλες διαθέσεις της Διοίκησης σε βάρος των εργαζομένων. Αλλά πάλι και σ’ αυτήν την περίπτωση πώς να γίνει μια συνεργασία, από την στιγμή που σχεδόν οι μισοί είναι άνθρωποι της Διοίκησης;
Επειδή και εμείς είμαστε εργαζόμενοι και έχουμε την δική μας άποψη, για αυτό άλλωστε δημιουργήσαμε το blog (για να εκφράζουμε και εμείς, αλλά και όποιος άλλος θέλει τις απόψεις του), θα μας επιτρέψετε να σας τις αναφέρουμε.
Θεωρούμε ως εξωφρενική αλλοίωση της δημοκρατικής διαδικασίας των εκλογών, το ζητούμενο για αντιπροσωπευτικότητα. Είναι σαν να ζητούν, αυτοί που την ζητούν, από το κάθε κοινοβουλευτικό κόμμα που κερδίζει τις εκλογές, να σχηματίζει οικουμενική κυβέρνηση, είτε έχει την απόλυτη πλειοψηφία είτε όχι. Αυτό όμως, κατά την γνώμη μας, είναι κατάργηση της δημοκρατίας με την μορφή που την γνωρίζαμε ως σήμερα. Δεν θα χρειάζεται πλέον να επιλέγουμε κόμματα και τις όποιες ιδεολογίες αυτά εκφράζουν ή υποστηρίζουν ότι εκφράζουν, αφού έτσι κι αλλιώς θα είναι όλα μέσα είτε σε κυβέρνηση είτε σε σωματείο. Και θα είναι ένα αποτέλεσμα συμβιβασμών (είτε κυβέρνηση είτε σωματείο), όπως και η Οικουμενική κυβέρνηση του 1990, που ήταν περισσότερο “οικουμενικό πλιάτσικο”, καθώς είχαν μοιραστεί οι συμμετέχοντες τα πάντα, πλην όμως δημοκρατικά. Και δεν ήταν βεβαίως η “κορυφαία στιγμή της Δημοκρατίας” όπως έλεγαν κάποιοι, γιατί αν ήταν θα το είχαν ξανακάνει.
Είναι επίσης και φόβος για να αναλάβει κάποιος τις ευθύνες του, για να προσπαθήσει αν μη τι άλλο, να υλοποιήσει αυτό που πρεσβεύει, αυτό που εξαγγέλλει προεκλογικά, αυτό που δεσμεύεται, αυτό που υπόσχεται. Κρύβεται πίσω από τις ευθύνες της συλλογικότητας, κινούμενος σε ένα ισοπεδωτικό σύστημα, όπου μεγαλύτερο ρόλο δεν θα έχουν τα κόμματα και οι ιδεολογίες τους (όποιες και αν είναι αυτές) αλλά τα πρόσωπα. Όταν είναι απέξω κάνει ανέξοδη κριτική στην εξουσία, όταν συμμετέχει σ’ αυτήν θέλει να είναι όλοι μέσα και κανείς να μην κάνει κριτική.Η μόνη περίπτωση που δικαιολογεί αντιπροσωπευτικότητα είναι η συνένωση και η ομοθυμία μπροστά σε έναν κοινό κίνδυνο, όπως για παράδειγμα ενδεχόμενες επίβουλες διαθέσεις της Διοίκησης σε βάρος των εργαζομένων. Αλλά πάλι και σ’ αυτήν την περίπτωση πώς να γίνει μια συνεργασία, από την στιγμή που σχεδόν οι μισοί είναι άνθρωποι της Διοίκησης;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου