Από την Καθημερινή αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Ι. Παλαιοκρασσά:
Την αφορμή για το άρθρο την πήρα από την εξαίρετη ανάλυση του φίλου Νίκου Νικολάου για «Τα Αδιέξοδα της ΔΕΗ» στο φύλλο της 28ης Νοεμβρίου. Συμφωνώ απολύτως με όλο το σκεπτικό και προσθέτω ότι με τη λαϊκίστικη πολιτική όλων των ΥΠΑΝ (ελπίζω ο κ. Φώλιας να αποτελέσει εξαίρεση) για φτηνό ρεύμα, έχουμε καταντήσει να θερμαινόμαστε με ηλεκτρικό και να έχουμε διπλάσια κατά κεφαλήν κατανάλωση από τη Σουηδία. Κάτι που εκτός από σπατάλη είναι και περιβαλλοντικό έγκλημα. Πιστεύω ότι σε μια ελεύθερη ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας, τα τιμολόγια πρέπει να απελευθερωθούν και να ελέγχονται μόνο κοστολογικά από τη ΡΑΕ, που γι’ αυτό υπάρχει. Υπό μία προϋπόθεση όμως: ότι έχουμε ελεύθερη αγορά ενέργειας και όχι παρωδία αγοράς. Εδώ πρέπει να φωτίσουμε τη σκοτεινή όψη του θέματος.
Τα δημοσιευμένα αποτελέσματα της ΔΕΗ, για την τελευταία τριετία, δείχνουν ότι δύο είναι οι κύριοι παράγοντες αύξησης του κόστους: το κόστος καυσίμων, που από 734 εκατ. ευρώ το 2004 έφτασε τα 1.257 το 2006 (αύξηση 71%) και η δαπάνη για αγορές ενέργειας, που από 183 εκατ. το 2004 έφτασε τα 524 το 2006, σημειώνοντας 3πλασιασμό! Τα αντίστοιχα στοιχεία για τον τελευταίο χρόνο, για τον οποίο και ζητούνται οι αυξήσεις των τιμολογίων, είναι αύξηση 264 εκατ. για τα καύσιμα, 284 εκατ. για τις αγορές ενέργειας και μόλις 110 εκατ. για όλα τα άλλα. Επομένως, από το 22% των αυξήσεων το μισό σχεδόν οφείλεται στις αγορές ενέργειας. Ποιες είναι αυτές, γιατί και από ποιον γίνονται;
Αν εξετάσουμε το ισοζύγιο εισαγωγών - εξαγωγών του ΔΕΣΜΗΕ θα δούμε ότι μεταξύ 2005 και 2006 η μεταβολή ήταν μόλις 11,15% ή 420.000 μεγαβατώρες, που το πολύ να κόστισαν 25 εκατ. ευρώ, άρα η μερίδα του λέοντος από τα 284 εκατ. ήταν για αγορές από ιδιωτικούς σταθμούς παραγωγής στην Ελλάδα. Και το ερώτημα είναι σε ποια τιμή κάνει αυτές τις αγορές η ΔΕΗ; Η τιμή αυτή ονομάζεται οριακή τιμή του συστήματος, ας πούμε χονδρική τιμή ηλεκτρισμού σε απλά λόγια, και υπολογίζεται από τον ΔΕΣΜΗΕ βάσει ενός τύπου που καθορίζει η ΡΑΕ και εγκρίνει ο ΥΠΑΝ. Στις 13.1.2006 η μέση τιμή ήταν 41 ευρώ η μεγαβατώρα. Την επομένη πήδηξε στα 49 ευρώ γιατί η ΡΑΕ άλλαξε τον τύπο, προκειμένου να εισπράττουν περισσότερα οι ιδιώτες ηλεκτροπαραγωγοί.
Ο μέσος όρος της χονδρικής τιμής έχει φτάσει τώρα (Οκτώβριος 2007) τα 71 ευρώ. Αυτήν την τιμή πληρώνει η ΔΕΗ υποχρεωτικά στα ΕΛΠΕ και το Αλουμίνιο της Ελλάδος μέσω του ΔΕΣΜΗΕ, για το ρεύμα που παράγουν οι μονάδες τους και εγχύουν στο σύστημα, ενώ οι ίδιες οι εταιρείες αγοράζουν ρεύμα από τη ΔΕΗ βάσει του βιομηχανικού τιμολογίου Α στα 45 ευρώ (καθαρό κέρδος 58% χωρίς ρίσκο). Τέτοιες, όμως, σταυροειδείς επιδοτήσεις απαγορεύονται ρητά από τις Οδηγίες της Ε.Ε., και υπό την απειλή παραπομπής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την υπόθεση της επιδότησης ρεύματος προς την Αλουμίνιο της Ελλάδος και τη ΛΑΡΚΟ, την διακόψαμε τον Μάρτιο του 2006. Τώρα η ΡΑΕ με την ευλογία του ΥΠΑΝ επανέφερε την επιδότηση από την πίσω πόρτα και το «μάρμαρο» δυστυχώς το πληρώνει ο καταναλωτής. Αν δεν υπήρχε αυτό το μάρμαρο οι αυξήσεις που θα ζητούσε η ΔΕΗ θα ήταν 12 αντί 22%.
Αυτή είναι η σκοτεινή, η αθέατη πλευρά των αδιεξόδων της ΔΕΗ. Και τα ερωτήματα που θέτω, γιατί τα ξαναέθεσα στο προηγούμενο άρθρο μου στην «Καθημερινή» για τη ΔΕΗ, χωρίς να πάρω απάντηση, είναι: Γιατί ο κ. Αθανασόπουλος, τον οποίο και εγώ εκτιμώ και θέλω να επιτύχει, δεν θέτει αυτό το ζήτημα ξεκάθαρα; Τι κάνει ο κ. Φώλιας γι’ αυτά τα σοβαρά θέματα για τα οποία και πάλι θα συρθούμε στην ευρωπαϊκή δικαιοσύνη; Και τέλος, τι κάνουν οι εισαγγελείς για να προστατεύσουν το συμφέρον του καταναλωτή και του ελληνικού Δημοσίου, που εξακολουθεί να είναι ο κυριότερος μέτοχος της ΔΕΗ; Είμαι περίεργος να δω αν θα συνεχιστεί η σιωπή των αμνών.
* Είναι πρώην υπουργός και πρώην πρόεδρος της ΔΕΗ.
Την αφορμή για το άρθρο την πήρα από την εξαίρετη ανάλυση του φίλου Νίκου Νικολάου για «Τα Αδιέξοδα της ΔΕΗ» στο φύλλο της 28ης Νοεμβρίου. Συμφωνώ απολύτως με όλο το σκεπτικό και προσθέτω ότι με τη λαϊκίστικη πολιτική όλων των ΥΠΑΝ (ελπίζω ο κ. Φώλιας να αποτελέσει εξαίρεση) για φτηνό ρεύμα, έχουμε καταντήσει να θερμαινόμαστε με ηλεκτρικό και να έχουμε διπλάσια κατά κεφαλήν κατανάλωση από τη Σουηδία. Κάτι που εκτός από σπατάλη είναι και περιβαλλοντικό έγκλημα. Πιστεύω ότι σε μια ελεύθερη ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας, τα τιμολόγια πρέπει να απελευθερωθούν και να ελέγχονται μόνο κοστολογικά από τη ΡΑΕ, που γι’ αυτό υπάρχει. Υπό μία προϋπόθεση όμως: ότι έχουμε ελεύθερη αγορά ενέργειας και όχι παρωδία αγοράς. Εδώ πρέπει να φωτίσουμε τη σκοτεινή όψη του θέματος.
Τα δημοσιευμένα αποτελέσματα της ΔΕΗ, για την τελευταία τριετία, δείχνουν ότι δύο είναι οι κύριοι παράγοντες αύξησης του κόστους: το κόστος καυσίμων, που από 734 εκατ. ευρώ το 2004 έφτασε τα 1.257 το 2006 (αύξηση 71%) και η δαπάνη για αγορές ενέργειας, που από 183 εκατ. το 2004 έφτασε τα 524 το 2006, σημειώνοντας 3πλασιασμό! Τα αντίστοιχα στοιχεία για τον τελευταίο χρόνο, για τον οποίο και ζητούνται οι αυξήσεις των τιμολογίων, είναι αύξηση 264 εκατ. για τα καύσιμα, 284 εκατ. για τις αγορές ενέργειας και μόλις 110 εκατ. για όλα τα άλλα. Επομένως, από το 22% των αυξήσεων το μισό σχεδόν οφείλεται στις αγορές ενέργειας. Ποιες είναι αυτές, γιατί και από ποιον γίνονται;
Αν εξετάσουμε το ισοζύγιο εισαγωγών - εξαγωγών του ΔΕΣΜΗΕ θα δούμε ότι μεταξύ 2005 και 2006 η μεταβολή ήταν μόλις 11,15% ή 420.000 μεγαβατώρες, που το πολύ να κόστισαν 25 εκατ. ευρώ, άρα η μερίδα του λέοντος από τα 284 εκατ. ήταν για αγορές από ιδιωτικούς σταθμούς παραγωγής στην Ελλάδα. Και το ερώτημα είναι σε ποια τιμή κάνει αυτές τις αγορές η ΔΕΗ; Η τιμή αυτή ονομάζεται οριακή τιμή του συστήματος, ας πούμε χονδρική τιμή ηλεκτρισμού σε απλά λόγια, και υπολογίζεται από τον ΔΕΣΜΗΕ βάσει ενός τύπου που καθορίζει η ΡΑΕ και εγκρίνει ο ΥΠΑΝ. Στις 13.1.2006 η μέση τιμή ήταν 41 ευρώ η μεγαβατώρα. Την επομένη πήδηξε στα 49 ευρώ γιατί η ΡΑΕ άλλαξε τον τύπο, προκειμένου να εισπράττουν περισσότερα οι ιδιώτες ηλεκτροπαραγωγοί.
Ο μέσος όρος της χονδρικής τιμής έχει φτάσει τώρα (Οκτώβριος 2007) τα 71 ευρώ. Αυτήν την τιμή πληρώνει η ΔΕΗ υποχρεωτικά στα ΕΛΠΕ και το Αλουμίνιο της Ελλάδος μέσω του ΔΕΣΜΗΕ, για το ρεύμα που παράγουν οι μονάδες τους και εγχύουν στο σύστημα, ενώ οι ίδιες οι εταιρείες αγοράζουν ρεύμα από τη ΔΕΗ βάσει του βιομηχανικού τιμολογίου Α στα 45 ευρώ (καθαρό κέρδος 58% χωρίς ρίσκο). Τέτοιες, όμως, σταυροειδείς επιδοτήσεις απαγορεύονται ρητά από τις Οδηγίες της Ε.Ε., και υπό την απειλή παραπομπής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την υπόθεση της επιδότησης ρεύματος προς την Αλουμίνιο της Ελλάδος και τη ΛΑΡΚΟ, την διακόψαμε τον Μάρτιο του 2006. Τώρα η ΡΑΕ με την ευλογία του ΥΠΑΝ επανέφερε την επιδότηση από την πίσω πόρτα και το «μάρμαρο» δυστυχώς το πληρώνει ο καταναλωτής. Αν δεν υπήρχε αυτό το μάρμαρο οι αυξήσεις που θα ζητούσε η ΔΕΗ θα ήταν 12 αντί 22%.
Αυτή είναι η σκοτεινή, η αθέατη πλευρά των αδιεξόδων της ΔΕΗ. Και τα ερωτήματα που θέτω, γιατί τα ξαναέθεσα στο προηγούμενο άρθρο μου στην «Καθημερινή» για τη ΔΕΗ, χωρίς να πάρω απάντηση, είναι: Γιατί ο κ. Αθανασόπουλος, τον οποίο και εγώ εκτιμώ και θέλω να επιτύχει, δεν θέτει αυτό το ζήτημα ξεκάθαρα; Τι κάνει ο κ. Φώλιας γι’ αυτά τα σοβαρά θέματα για τα οποία και πάλι θα συρθούμε στην ευρωπαϊκή δικαιοσύνη; Και τέλος, τι κάνουν οι εισαγγελείς για να προστατεύσουν το συμφέρον του καταναλωτή και του ελληνικού Δημοσίου, που εξακολουθεί να είναι ο κυριότερος μέτοχος της ΔΕΗ; Είμαι περίεργος να δω αν θα συνεχιστεί η σιωπή των αμνών.
* Είναι πρώην υπουργός και πρώην πρόεδρος της ΔΕΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου