Από το Capital αναδημοσιεύουμε :
Του Γιώργου Κράλογλου
Ούτε που το διανοούμαι να υποβαθμίσω τη μεγάλη σημασία που έχουν (τελικά) για την ελληνική οικονομία τα αραβικά κεφάλαια που ήδη εισρέουν στη χώρα ή τα ρωσικά κεφάλαια που δεν θα αργήσουν να κάνουν έντονα την εμφάνισή τους. Δεν διανοούμαι ακόμη να υποβαθμίσω την αξία και του κινέζικου εμπορίου, αλλά και του παραεμπορίου που έχει πάρει κομμάτι από την πίτα της ελληνικής αγοράς.
Διερωτώμαι όμως με ανησυχία αν πήραμε επιτέλους χαμπάρι τι μας συμβαίνει. Αν πήραμε χαμπάρι ότι τότε που σνομπάραμε ως πολιτικοί και ως διοικητικοί παράγοντες τα γνωστά πολυεθνικά συγκροτήματα που θέλανε να κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, τότε που διώχναμε από τη χώρα την PIRELLI, την NISSAN, μαζί με κάποια αμερικάνικα και καναδέζικα συγκροτήματα χημικής και μεταλλουργικής βιομηχανίας, τότε που μας "μύριζαν" ύποπτες μπίζνες από τεράστιους πολυεθνικούς ομίλους που συζητούσαν να κάνουν δουλειές με τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, με τα ελληνικά λιμάνια και τις ελληνικές συγκοινωνίες αλλά εμείς τους τρελαίναμε στη γραφειοκρατία ή τους πολεμούσαμε ως συνδικάτα που όπως πάντα "φρόντιζαν" μόνο για το συμφέρον του ελληνικού λαού...
Αν πήραμε λοιπόν χαμπάρι ότι η τελευταία μας ευκαιρία είναι να μας λυπηθούν οι Άραβες, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι και να φέρουν τα χρήματά τους στον τόπο μας μπας και σώσουμε λίγες θέσεις εργασίας με εξαγορές κρατικών ή και ιδιωτικών επιχειρήσεων ή ακόμη και να δημιουργήσουμε κάποιές νέες με όσες επεκτάσεις χρειασθούν να γίνουν στα συγκροτήματα και τους ομίλους που θα εξαγοραστούν.
Ποιος λοιπόν θα περίμενε την Ελλάδα που ως γεωγραφικός κόμβος μεταξύ Δύσης και Μέσης Ανατολής ούτε που κατάλαβε την θέση της ούτε αντελήφθη το χρόνο που έχασε. Για να φθάσει στο σημείο να αποτελεί βάση για μπίζνες Αράβων και Ρώσων με την Ευρώπη και από τις μπίζνες αυτές να περιμένει να πάρει και αυτή κάποια ψίχουλα. Γιατί στην ουσία περί αυτού πρόκειται. Για παράδειγμα από τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, αν γίνει ποτέ, το μόνο σίγουρο κέρδος μας είναι τα ψίχουλα από το νοίκι των 30 εκατ. ευρώ. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Όπως και το ότι οι Άραβες και οι Ρώσοι που θα είναι οι πολυεθνικοί επενδυτές της επόμενης δεκαετίας και εικοσαετίας στην Ελλάδα, όχι με επενδύσεις αλλά με εξαγορές κρατικών και ιδιωτικών ομίλων θα κάνουν δουλειές σε ελληνικό έδαφος μόνον όταν τα σχέδιά τους εξυπηρετούν την ευρύτερη παρουσία τους στην Ευρώπη αρχίζοντας από την Ανατολική.
Να λοιπόν που οι Άραβες θα ελέγχουν μεγάλο μέρος των ελληνικών τηλεπικοινωνιών, μέρος της εγχώριας Τραπεζικής πίτας, μεγάλο μέρος του κυκλώματος τροφίμων και πολύ σύντομα μέρος της ιδιωτικής υγείας, των μέσων ενημέρωσης, του τουρισμού και της ναυτιλίας. Οι Ρώσοι που έδωσαν σημασία στην Ελλάδα μόνο όταν αποφάσισαν ότι πρέπει να βρουν εμπορική διέξοδο προς την Ευρώπη και ακόμη διατηρούν επιφυλάξεις για το πόσο θα ανοιχθούν σε ελληνικό έδαφος είναι εκείνοι που θα διαδεχθούν (με μαθηματική ακρίβεια) τα ελληνικά συμφέροντα στην πετρελαϊκή βιομηχανία και ευρύτερα στην ενεργεία. Διαφορετικά, θα πρέπει να πιστέψουμε ότι ο όμιλος Λάτση που από του χρόνου τέτοια εποχή θα ελέγχει πλήρως τα ΕΛΠΕ θα παραμείνει στην ελληνική πετρελαϊκή αγορά προσβλέποντας σε παραπέρα μπίζνες. Όταν όμως ο άλλος μεγάλος όμιλος, της Motor Oil, δεν απορρίπτει με οποιονδήποτε κεφαλαιούχο τη συζήτηση για ενδεχόμενο γάμο και δηλώνει ότι πάντα είναι ανοικτός σε προτάσεις και προσφορές γιατί να μην είναι και o όμιλος Λάτση από τον Οκτώβριο του 2008 που θα έχει το μάνατζμεντ των ΕΛΠΕ και μέσω αυτών θα ελέγχει το 70% περίπου της αγοράς πετρελαίου και το 35-45% της αγοράς φυσικού αερίου.
Ποιος λοιπόν άλλος εκτός από τους Ρώσους θα έχει ειδικότερο ενδιαφέρον για να κάνει δουλειές με τα διυλιστήρια της Ελλάδας; Άρα, τα αραβικά κεφάλαια θα συμπληρωθούν και από τα ρωσικά στο χώρο της ενεργείας. Τι θα κερδίσει η Ελλάδα από όλα αυτά; Ως ανάπτυξη τίποτε απολύτως. Απλώς, οι πολιτικοί θα αποφύγουν έναν ισχυρό πόλεμο με τα συνδικάτα αφού θα τους βρουν νέα αφεντικά στα μεγάλα σήμερα σχεδόν μονοπωλιακά συγκροτήματα και μέσα από αυτά θα τους διασφαλίσουν τουλάχιστον ένα μίνιμουμ αριθμού θέσεων εργασίας. Γιατί το τρένο με τις πολυεθνικές που θα συζητούσαν στην Ελλάδα επενδύσεις αναπτυξιακού χαρακτήρα έχει περάσει και δεν πρόκειται να επαναληφθεί η διαδρομή αυτή. Το μόνο που μας μένει λοιπόν είναι να δεχθούμε μετά μεγάλης χαράς τα αραβικά, τα ρωσικά κεφάλαια και ακόμη και τους Κινέζους με τα φθηνά εσώρουχα και τα ηλεκτρικά για να διασώσουμε ότι μπορούμε να διασώσουμε.
Καλό θα ήταν λοιπόν να εντάξουμε στα προγράμματα της παιδείας και μαθήματα αραβικής και ρωσικής γλώσσας, ώστε να καταφέρουμε να παρακολουθήσουμε ως έθνος τις εξελίξεις. Διαφορετικά ας μάθουμε έστω και λίγα κινέζικα μήπως και μας δώσουν οι Κινέζοι (που έχουν εγγεγραμμένα περίπου 3000 μέλη στα ελληνικά Επιμελητήρια) κάποιο παγκάκι στους γύρω δρόμους της λαχαναγοράς για να λύσουμε τα οικονομικά μας. Γιατί τώρα ούτε ως γκαρσόνια θα μας προσλάβουν οι Άραβες που θα βάλουν χοντρό χέρι και στον τουρισμό. george.kraloglou@capital.gr
Του Γιώργου Κράλογλου
Ούτε που το διανοούμαι να υποβαθμίσω τη μεγάλη σημασία που έχουν (τελικά) για την ελληνική οικονομία τα αραβικά κεφάλαια που ήδη εισρέουν στη χώρα ή τα ρωσικά κεφάλαια που δεν θα αργήσουν να κάνουν έντονα την εμφάνισή τους. Δεν διανοούμαι ακόμη να υποβαθμίσω την αξία και του κινέζικου εμπορίου, αλλά και του παραεμπορίου που έχει πάρει κομμάτι από την πίτα της ελληνικής αγοράς.
Διερωτώμαι όμως με ανησυχία αν πήραμε επιτέλους χαμπάρι τι μας συμβαίνει. Αν πήραμε χαμπάρι ότι τότε που σνομπάραμε ως πολιτικοί και ως διοικητικοί παράγοντες τα γνωστά πολυεθνικά συγκροτήματα που θέλανε να κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, τότε που διώχναμε από τη χώρα την PIRELLI, την NISSAN, μαζί με κάποια αμερικάνικα και καναδέζικα συγκροτήματα χημικής και μεταλλουργικής βιομηχανίας, τότε που μας "μύριζαν" ύποπτες μπίζνες από τεράστιους πολυεθνικούς ομίλους που συζητούσαν να κάνουν δουλειές με τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, με τα ελληνικά λιμάνια και τις ελληνικές συγκοινωνίες αλλά εμείς τους τρελαίναμε στη γραφειοκρατία ή τους πολεμούσαμε ως συνδικάτα που όπως πάντα "φρόντιζαν" μόνο για το συμφέρον του ελληνικού λαού...
Αν πήραμε λοιπόν χαμπάρι ότι η τελευταία μας ευκαιρία είναι να μας λυπηθούν οι Άραβες, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι και να φέρουν τα χρήματά τους στον τόπο μας μπας και σώσουμε λίγες θέσεις εργασίας με εξαγορές κρατικών ή και ιδιωτικών επιχειρήσεων ή ακόμη και να δημιουργήσουμε κάποιές νέες με όσες επεκτάσεις χρειασθούν να γίνουν στα συγκροτήματα και τους ομίλους που θα εξαγοραστούν.
Ποιος λοιπόν θα περίμενε την Ελλάδα που ως γεωγραφικός κόμβος μεταξύ Δύσης και Μέσης Ανατολής ούτε που κατάλαβε την θέση της ούτε αντελήφθη το χρόνο που έχασε. Για να φθάσει στο σημείο να αποτελεί βάση για μπίζνες Αράβων και Ρώσων με την Ευρώπη και από τις μπίζνες αυτές να περιμένει να πάρει και αυτή κάποια ψίχουλα. Γιατί στην ουσία περί αυτού πρόκειται. Για παράδειγμα από τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, αν γίνει ποτέ, το μόνο σίγουρο κέρδος μας είναι τα ψίχουλα από το νοίκι των 30 εκατ. ευρώ. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Όπως και το ότι οι Άραβες και οι Ρώσοι που θα είναι οι πολυεθνικοί επενδυτές της επόμενης δεκαετίας και εικοσαετίας στην Ελλάδα, όχι με επενδύσεις αλλά με εξαγορές κρατικών και ιδιωτικών ομίλων θα κάνουν δουλειές σε ελληνικό έδαφος μόνον όταν τα σχέδιά τους εξυπηρετούν την ευρύτερη παρουσία τους στην Ευρώπη αρχίζοντας από την Ανατολική.
Να λοιπόν που οι Άραβες θα ελέγχουν μεγάλο μέρος των ελληνικών τηλεπικοινωνιών, μέρος της εγχώριας Τραπεζικής πίτας, μεγάλο μέρος του κυκλώματος τροφίμων και πολύ σύντομα μέρος της ιδιωτικής υγείας, των μέσων ενημέρωσης, του τουρισμού και της ναυτιλίας. Οι Ρώσοι που έδωσαν σημασία στην Ελλάδα μόνο όταν αποφάσισαν ότι πρέπει να βρουν εμπορική διέξοδο προς την Ευρώπη και ακόμη διατηρούν επιφυλάξεις για το πόσο θα ανοιχθούν σε ελληνικό έδαφος είναι εκείνοι που θα διαδεχθούν (με μαθηματική ακρίβεια) τα ελληνικά συμφέροντα στην πετρελαϊκή βιομηχανία και ευρύτερα στην ενεργεία. Διαφορετικά, θα πρέπει να πιστέψουμε ότι ο όμιλος Λάτση που από του χρόνου τέτοια εποχή θα ελέγχει πλήρως τα ΕΛΠΕ θα παραμείνει στην ελληνική πετρελαϊκή αγορά προσβλέποντας σε παραπέρα μπίζνες. Όταν όμως ο άλλος μεγάλος όμιλος, της Motor Oil, δεν απορρίπτει με οποιονδήποτε κεφαλαιούχο τη συζήτηση για ενδεχόμενο γάμο και δηλώνει ότι πάντα είναι ανοικτός σε προτάσεις και προσφορές γιατί να μην είναι και o όμιλος Λάτση από τον Οκτώβριο του 2008 που θα έχει το μάνατζμεντ των ΕΛΠΕ και μέσω αυτών θα ελέγχει το 70% περίπου της αγοράς πετρελαίου και το 35-45% της αγοράς φυσικού αερίου.
Ποιος λοιπόν άλλος εκτός από τους Ρώσους θα έχει ειδικότερο ενδιαφέρον για να κάνει δουλειές με τα διυλιστήρια της Ελλάδας; Άρα, τα αραβικά κεφάλαια θα συμπληρωθούν και από τα ρωσικά στο χώρο της ενεργείας. Τι θα κερδίσει η Ελλάδα από όλα αυτά; Ως ανάπτυξη τίποτε απολύτως. Απλώς, οι πολιτικοί θα αποφύγουν έναν ισχυρό πόλεμο με τα συνδικάτα αφού θα τους βρουν νέα αφεντικά στα μεγάλα σήμερα σχεδόν μονοπωλιακά συγκροτήματα και μέσα από αυτά θα τους διασφαλίσουν τουλάχιστον ένα μίνιμουμ αριθμού θέσεων εργασίας. Γιατί το τρένο με τις πολυεθνικές που θα συζητούσαν στην Ελλάδα επενδύσεις αναπτυξιακού χαρακτήρα έχει περάσει και δεν πρόκειται να επαναληφθεί η διαδρομή αυτή. Το μόνο που μας μένει λοιπόν είναι να δεχθούμε μετά μεγάλης χαράς τα αραβικά, τα ρωσικά κεφάλαια και ακόμη και τους Κινέζους με τα φθηνά εσώρουχα και τα ηλεκτρικά για να διασώσουμε ότι μπορούμε να διασώσουμε.
Καλό θα ήταν λοιπόν να εντάξουμε στα προγράμματα της παιδείας και μαθήματα αραβικής και ρωσικής γλώσσας, ώστε να καταφέρουμε να παρακολουθήσουμε ως έθνος τις εξελίξεις. Διαφορετικά ας μάθουμε έστω και λίγα κινέζικα μήπως και μας δώσουν οι Κινέζοι (που έχουν εγγεγραμμένα περίπου 3000 μέλη στα ελληνικά Επιμελητήρια) κάποιο παγκάκι στους γύρω δρόμους της λαχαναγοράς για να λύσουμε τα οικονομικά μας. Γιατί τώρα ούτε ως γκαρσόνια θα μας προσλάβουν οι Άραβες που θα βάλουν χοντρό χέρι και στον τουρισμό. george.kraloglou@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου