Μεταφέρουμε ατόφια την επιστολή του συναδέλφου ο οποίος έιναι τακτικός αρθρογράφος μας και τον ευχαριστούμε.
Για άλλη μια φορά έρχεται στην επιφάνεια το θέμα της συνδιοίκησης του Συνδικάτου , από τον πρόεδρο των ΕΛΠΕ με συνέντευξη του στην Καθημερινή ( 7/10/200 ) και δεν είναι η πρώτη φορά, καθώς έχουν αναφερθεί σε αυτό κατά καιρούς και Διοικητές πολλών άλλων οργανισμών του Δημοσίου και του ευρύτερου Δημοσίου τομέα .
Είναι ένα φαινόμενο που σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα υπάρχει ακόμη και σήμερα σε πολλά συνδικάτα με εκφυλιστική ευτυχώς πορεία, κατάλοιπο ενός μηχανισμού που σχεδιάστηκε και οικοδομήθηκε στην δεκαετία του ογδόντα, για να εξυπηρετεί και να ελέγχει κομματικούς στρατούς .
Φυσικά σχεδιάστηκε από τα κόμματα εξουσίας και όχι μόνο, που βρίσκοντας πεινασμένους για εξουσία εργατοπατέρες, αφού πρώτα φρόντισαν να τους εκπαιδεύσουν κατά τα ανατολικά πρότυπα, έριξαν από κοινού τις βάσεις της συναλλαγής και της διαπλοκής για να μπορέσουν και τα δύο μέρη να εξυπηρετήσουν ίδιον όφελος.
Και η Διοίκηση να έχει εργασιακή ειρήνη χωρίς πολλά πολλά προβλήματα και τα Συνδικάτα ευτυχώς να έχουν καταφέρει έως σήμερα κατακτήσεις πολύ σημαντικές για τους εργαζόμενους. Από την πίσω πόρτα όμως, ρουσφέτια, εξυπηρετήσεις, συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, εκβιασμοί, ουκ ολίγες φορές. Με τα χρόνια όμως το μέτρο και η ισορροπία χάθηκαν.
Δεν κατάφεραν και τα δύο μέρη να κρατήσουν τις διαχωριστικές γραμμές που από τον θεσμικό τους ρόλο επιβάλλεται, άρχισαν να τέμνονται και σήμερα καντήντησαν να γίνουν ένα κουβάρι, χωρίς διακριτό ρόλο. Έχοντας αμφίδρομη σχέση και αλληλοεξαρτώμενα τα δύο μέρη μεταξύ τους, οδήγησαν και οδηγήθηκαν σε μια πολύ άσχημη κατάσταση. Μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση που απωθεί τους εργαζόμενους να συνδικαλίζονται, δεν έχουν εμπιστοσύνη στα συνδικάτα τους, λειτουργεί άδικα και ισοπεδωτικά για τους συνδικαλιστές που πραγματικά ενδιαφέρονται, καλύπτοντας τους όλους από την ομπρέλα « όλοι τα ίδια λαμόγια είστε».
Για αυτήν την δυσοσμία μόνο ο απλός εργαζόμενος δεν φταίει , που βλέπει τους κλυδωνισμούς και τον κίνδυνο απώλειας των κεκτημένων του προ των πυλών. Ευθύνη φέρνουν και τα δύο μέρη.
Και οι Διοικήσεις που πάντα φρόντιζαν να έχουν τους «δικούς τους ανθρώπους» στα συνδικάτα για να τους προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και να τους ανταμείβουν ακόμα και σήμερα με διευθυντικές θέσεις ή με τοποθετήσεις σε νευραλγικά και καίρια πόστα. Και με μηχανισμούς για να διαρρήξουν την ενότητα του Συνδικάτου χρησιμοποιώντας άλλες παρατάξεις ή εξωθεσμικούς παράγοντες σαν «δούρειο ίππο». Και με εκβιασμούς, μόνο και μόνο για ελέγχουν το Συνδικάτο και να κάνουν «ΣΥΝΔΙΟΙΚΗΣΗ».
Από την μεριά των Συνδικάτων, πάντα το έδαφος ήταν πρόσφορο για ματαιόδοξους συνδικαλιστές με παραγοντίστικη αντίληψη και πρακτική, που μπροστά στο προσωπικό συμφέρον έδιναν τα πάντα. Με καιροσκοπική διάθεση και μέθοδο, φρόντισαν να εκμεταλλευτούν την εμπιστοσύνη των συναδέλφων για να αναρριχηθούν στην διοικητική ιεραρχία, για να κάνουν ρουσφέτια κρατώντας όμηρους ψηφοφόρους, έχοντας χάσει κάθε ίχνος ηθικής και αξιοπρέπειας. Έκαναν και κάνουν τα πάντα για να πετύχουν τον προσωπικό τους στόχο, που δεν είναι κανένας άλλος, από το να ικανοποιήσουν τον εαυτούλη τους, τους καθοδηγητές τους και τους πατρόνους τους. Ακόμη και σήμερα στον χώρο μας υπάρχουν συνδικαλιστές που αρνούνται πεισματικά να απαγκιστρωθούν από τέτοιες συμπεριφορές και να φύγουν με όποιο ίχνος αξιοπρέπειας του έχει απομείνει.
Αρνούνται, με την σύμφωνη γνώμη της Εταιρείας να πάρουν και σύνταξη σαν ιδιαιτέρως απαραίτητοι και αναντικατάστατοι (τα νεκροταφεία έχουν γεμίσει από δαύτους), μια ιστορία που ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια από άλλον μεγάλο συνδικαλιστή αντίπαλης-άσχετο-παράταξης, ιστορία που φυσικά επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Αρνούνται να αφήσουν χώρο για νέους ανθρώπους, που και αυτοί από την δυσοσμία προβληματίζονται αν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούν και κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν λαμόγια εξ αιτίας της δυσάρεστης ατμοσφαίρας.
Ο μοναδικός τρόπος περιθωριοποίησης τέτοιων υποκειμένων και απαλλαγής από φαινόμενα διαφθοράς στους κόλπους του κινήματος είναι οι εργαζόμενοι να εμπιστευτούν ανθρώπους καθαρούς, άφθαρτους, ανυπότακτους με διάθεση προσφοράς. Και ας μην είμαστε εκπαιδευμένοι …
Είναι ένα φαινόμενο που σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα υπάρχει ακόμη και σήμερα σε πολλά συνδικάτα με εκφυλιστική ευτυχώς πορεία, κατάλοιπο ενός μηχανισμού που σχεδιάστηκε και οικοδομήθηκε στην δεκαετία του ογδόντα, για να εξυπηρετεί και να ελέγχει κομματικούς στρατούς .
Φυσικά σχεδιάστηκε από τα κόμματα εξουσίας και όχι μόνο, που βρίσκοντας πεινασμένους για εξουσία εργατοπατέρες, αφού πρώτα φρόντισαν να τους εκπαιδεύσουν κατά τα ανατολικά πρότυπα, έριξαν από κοινού τις βάσεις της συναλλαγής και της διαπλοκής για να μπορέσουν και τα δύο μέρη να εξυπηρετήσουν ίδιον όφελος.
Και η Διοίκηση να έχει εργασιακή ειρήνη χωρίς πολλά πολλά προβλήματα και τα Συνδικάτα ευτυχώς να έχουν καταφέρει έως σήμερα κατακτήσεις πολύ σημαντικές για τους εργαζόμενους. Από την πίσω πόρτα όμως, ρουσφέτια, εξυπηρετήσεις, συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, εκβιασμοί, ουκ ολίγες φορές. Με τα χρόνια όμως το μέτρο και η ισορροπία χάθηκαν.
Δεν κατάφεραν και τα δύο μέρη να κρατήσουν τις διαχωριστικές γραμμές που από τον θεσμικό τους ρόλο επιβάλλεται, άρχισαν να τέμνονται και σήμερα καντήντησαν να γίνουν ένα κουβάρι, χωρίς διακριτό ρόλο. Έχοντας αμφίδρομη σχέση και αλληλοεξαρτώμενα τα δύο μέρη μεταξύ τους, οδήγησαν και οδηγήθηκαν σε μια πολύ άσχημη κατάσταση. Μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση που απωθεί τους εργαζόμενους να συνδικαλίζονται, δεν έχουν εμπιστοσύνη στα συνδικάτα τους, λειτουργεί άδικα και ισοπεδωτικά για τους συνδικαλιστές που πραγματικά ενδιαφέρονται, καλύπτοντας τους όλους από την ομπρέλα « όλοι τα ίδια λαμόγια είστε».
Για αυτήν την δυσοσμία μόνο ο απλός εργαζόμενος δεν φταίει , που βλέπει τους κλυδωνισμούς και τον κίνδυνο απώλειας των κεκτημένων του προ των πυλών. Ευθύνη φέρνουν και τα δύο μέρη.
Και οι Διοικήσεις που πάντα φρόντιζαν να έχουν τους «δικούς τους ανθρώπους» στα συνδικάτα για να τους προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και να τους ανταμείβουν ακόμα και σήμερα με διευθυντικές θέσεις ή με τοποθετήσεις σε νευραλγικά και καίρια πόστα. Και με μηχανισμούς για να διαρρήξουν την ενότητα του Συνδικάτου χρησιμοποιώντας άλλες παρατάξεις ή εξωθεσμικούς παράγοντες σαν «δούρειο ίππο». Και με εκβιασμούς, μόνο και μόνο για ελέγχουν το Συνδικάτο και να κάνουν «ΣΥΝΔΙΟΙΚΗΣΗ».
Από την μεριά των Συνδικάτων, πάντα το έδαφος ήταν πρόσφορο για ματαιόδοξους συνδικαλιστές με παραγοντίστικη αντίληψη και πρακτική, που μπροστά στο προσωπικό συμφέρον έδιναν τα πάντα. Με καιροσκοπική διάθεση και μέθοδο, φρόντισαν να εκμεταλλευτούν την εμπιστοσύνη των συναδέλφων για να αναρριχηθούν στην διοικητική ιεραρχία, για να κάνουν ρουσφέτια κρατώντας όμηρους ψηφοφόρους, έχοντας χάσει κάθε ίχνος ηθικής και αξιοπρέπειας. Έκαναν και κάνουν τα πάντα για να πετύχουν τον προσωπικό τους στόχο, που δεν είναι κανένας άλλος, από το να ικανοποιήσουν τον εαυτούλη τους, τους καθοδηγητές τους και τους πατρόνους τους. Ακόμη και σήμερα στον χώρο μας υπάρχουν συνδικαλιστές που αρνούνται πεισματικά να απαγκιστρωθούν από τέτοιες συμπεριφορές και να φύγουν με όποιο ίχνος αξιοπρέπειας του έχει απομείνει.
Αρνούνται, με την σύμφωνη γνώμη της Εταιρείας να πάρουν και σύνταξη σαν ιδιαιτέρως απαραίτητοι και αναντικατάστατοι (τα νεκροταφεία έχουν γεμίσει από δαύτους), μια ιστορία που ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια από άλλον μεγάλο συνδικαλιστή αντίπαλης-άσχετο-παράταξης, ιστορία που φυσικά επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Αρνούνται να αφήσουν χώρο για νέους ανθρώπους, που και αυτοί από την δυσοσμία προβληματίζονται αν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούν και κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν λαμόγια εξ αιτίας της δυσάρεστης ατμοσφαίρας.
Ο μοναδικός τρόπος περιθωριοποίησης τέτοιων υποκειμένων και απαλλαγής από φαινόμενα διαφθοράς στους κόλπους του κινήματος είναι οι εργαζόμενοι να εμπιστευτούν ανθρώπους καθαρούς, άφθαρτους, ανυπότακτους με διάθεση προσφοράς. Και ας μην είμαστε εκπαιδευμένοι …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου